گفت و گو در رسانه اقتصاد نوآوری کارنگ با سروش شهبازی، هم بنیان گذار بلوط گیمز؛ او معتقد است سرمایه گذاران، به خصوص صندوق های دولتی که می توانند سرمایه های بیشتری را وارد این صنعت کنند، اصلا اطلاعی درباره ی این حوزه ندارند!
۳.۱ میلیــارد نفر در جهــان بخشــی از اوقات خــود را صرف بازی هــای کامپیوتــری می کننــد. شــاید همیــن آمــار کوتــاه نشان دهنده ی بازار بسیار بزرگ صنعت بازی در جهان باشد که در ســال های اخیــر توجه بســیاری از کشــورها را به خود جلب کرده است. فعالان صنعت بازی در ایران اما با وجود بیــش از ۳۶ میلیون «گیمر» ایرانی و ســبقه ای ۲۰ ســاله در امر بازی ســازی همراه با حضوری قابل قبــول در عرصه های جهانــی، بی اطلاعــی دولت مــردان از اهمیــت صنعــت بازی و فقــدان ســرمایه گذاری مؤثــر برای توســعه ایــن صنعت را از چالش هــای اصلی خــود می داننــد. مهاجــرت تبدیل به امری رایج میان بازی سازان ایرانی شده و این در حالی است که کشــورهای همســایه مانند ترکیه، امــارات، قطــر و اخیرا عربستان از برنامه های خود برای حضوری قدرتمند درزمینه بازی های ویدئویی خبر می دهند.
صنعت بازی سازی در ایران چه مسیری را پشت سر گذاشــته و چه جایگاهی در سطح جهان دارد؟
بازی سازی در ایران سابقه ای ۲۰ساله دارد و حدودا از اوایل دهه ۸۰ شمسی بود که افرادی شــروع به ساخت بازی های داخلی کردند که برای آن زمان کارهای با کیفیتی محســوب می شــوند؛ دراینجا می توانــم ازافرادی باســابقه مانند پویا دادگر و امیرحسین فصیحی نام ببرم. امیرحسین فصیحی اخیرا هم یک بازی به نام «فرزندان مورتا» منتشــر کرده که اتفاقات خوبی درســطح جهان بــرای آن افتــاد و حدود یک میلیون بــار دانلود شــد. در ادامه بــا توجه به فضایــی که در کافه بــازار برای فعــالان ایــن صنعت به وجــود آمــد و امکان درآمد ســازی از بازی هــا برای شــرکت ها و توســعه دهندگان بازی های موبایلــی فراهــم شــد، در ســالهای ۱۳۹۲ و ۱۳۹۳ شاهد توسعه شرکت های بازی سازی گوشی های هوشمند درایران بودیم. این شرکت ها هم توانستند در زمینه داخلی و خارجی کارهای موفقی ارائه دهند. از نظــر رزومه و دانش تا آنجا که به بخش خصوصی مربوط می شــود، ما اتفاقات خوبی را در داخل و خارج از کشور داشتیم و داریم.
برای توسعه این صنعت و رساندن آن به جایگاهــی بهتــر چــه چالش هایــی پیــش روی بازی سازان قرار دارد؟
یکــی از چالش هــای صنعــت بازی ســازی در ایــران جــذب ســرمایه اســت. وقتــی وارد بحث هــای جــذب ســرمایه می شــویم، متأســفانه ســرمایه گذاران، به خصــوص صندوق هــای دولتی کــه می توانند ســرمایه های بیشــتری را وارد ایــن صنعت کننــد، اصــلا اطلاعی دربــاره این حوزه ندارنــد. ایــن معضــل در ایــران وجــود دارد کــه نه تنهــا بــه صنعت بازی سازی بها داده نمی شود، بلکه حتی مسئولان نمی داننــد کــه ایــن صنعت چیســت؛ حتــی ما شــاهدیم کــه در برنامه هــای مختلــف صدا و ســیما و ســایر رســانه ها علیــه بازی هــای کامپیوتــری بد می گویند؛ اینکه بچه های شما نبایــد بــه ســمت ایــن بازی هــا برونــد، بازی هــای کامپیوتــری بچه هــا را خشــن می کنــد و… . در فضــای کشــور مــا، در وهلــه اول بازی سازی را کار نمی دانند و در وهله دوم اصــلا نمی دانند کــه صنعــت بازی ســازی چیست؟ سرمایه گذاران بخش خصوصی هم معمولا به خاطر شرایط اقتصادی کشور ترجیح می دهنــد ســرمایه خــود را بــه بازارهایی کم ریسک تر مانند طلا، ارز و مسکن ببرند.
می توانید ادامه ی مطلب را در صفحه ی ۲۲ کارنگ نودویکم در سایت زیر بخوانید :
